Prezydent Gdańska Paweł Adamowicz został zaatakowany nożem na scenie w niedzielę po godzinie 20 podczas "Światełka do nieba" Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Prezydent Adamowicz na miejscu był reanimowany, potem został przewieziony do szpitala. W nocy doktor Tomasz Stefaniak, dyrektor do spraw lecznictwa Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego poinformował, że prezydent żyje, ale jego stan jest poważny. – Operacja trwała pięć godzin, przetoczyliśmy 41 jednostek krwi. Urazy były bardzo ciężkie – mówił.
Niestety, mimo starań lekarzy i wielogodzinnej walki o życie, Pawła Adamowicza nie udało się uratować. O śmierci prezydenta w poniedziałek po południu poinformował Łukasz Szumowski, minister zdrowia.
Paweł Adamowicz od 20 lat rządził Gdańskiem. W listopadzie ubiegłego roku został po raz kolejny wybrany prezydentem miasta. W II turze wyborów uzyskał 64,80 procent głosów. Prezydent cały czas spotykał się z mieszkańcami. - To była najważniejsza zasada jego prezydentury. Bezpośredni dostęp do prezydenta, możliwość spotkania się z nim w urzędzie, na ulicy, na koncercie, na ścieżce rowerowej. Wszędzie - mówiła Aleksandra Dulkiewicz, zastępca prezydenta Gdańska.
Przez lata polityki to wolność, równość, solidarność i otwartość były jego hasłami przewodnimi.
Paweł Adamowicz urodził się 2 listopada 1965 w Gdańsku z wykształcenia był prawnikiem. W latach 1990–1993 pełnił funkcję prorektora Uniwersytetu Gdańskiego, w latach 1994–1998 był przewodniczący rady miasta Gdańska, w latach 1998–2019 prezydentem Gdańska.
W latach 1972–1980 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 50 im. Emilii Plater, a następnie w latach 1980–1984 do I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika. W szkole średniej włączył się w konspirację solidarnościową. Był kolporterem prasy i wydawnictw podziemnych. W latach 1984–1986 był współwydawcą i drukarzem podziemnego uczniowskiego pisma „Jedynka”.
W latach 1984–1989 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Podczas studiów w okresie 1985–1987 był współwydawcą i drukarzem podziemnego pisma studentów „ABC”. W maju 1988 był współorganizatorem strajku okupacyjnego na swojej uczelni oraz przewodniczącym studenckiego komitetu strajkowego. Współtworzył pierwsze jawne stowarzyszenia opozycyjne wobec władz (Klub Myśli Politycznej „Dziekania” w Warszawie, Gdański Klub Polityczny im. Lecha Bądkowskiego, Stowarzyszenie „Kongres Liberałów” i Gdańskie Stowarzyszenie Akademickie).
Po studiach rozpoczął pracę na UG jako asystent w Katedrze Historii Państwa i Prawa Polski, a w latach 1990–1993 był prorektorem UG ds. studenckich. Naukowo zajmował się problematyką samorządu terytorialnego w II Rzeczpospolitej. W latach 1991–1998 był członkiem komisji zakładowej NSZZ „Solidarność” na Uniwersytecie Gdańskim. W latach 1993–1996 odbył aplikację radcowską w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Gdańsku, zakończoną zdanym egzaminem.
Paweł Adamowicz w 1990 roku został wybrany na radnego Gdańska z ramienia Komitetu Obywatelskiego. W latach 1990–1993 był członkiem władz krajowych i wojewódzkich Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W latach 1994–1998 pełnił funkcję przewodniczącego rady miasta. Działał wówczas w Partii Konserwatywnej i następnie w Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym. W 1998 z listy AWS po raz trzeci został radnym, następnie objął urząd prezydenta miasta. W latach 1990–1994 był delegatem miasta do sejmiku samorządowego, w latach 1990–1991 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku samorządowego. 10 listopada 2002 został wybrany na drugą kadencję prezydencką, tym razem w wyborach bezpośrednich. W wyborach samorządowych w 2006 skutecznie ubiegał się o reelekcję, zwyciężając w I turze z poparciem 60,9% głosujących. Cztery lata później ponownie wygrał w I turze. W 2014 uzyskał reelekcję na kolejną kadencję, pokonując w II turze głosowania Andrzeja Jaworskiego.
W latach 2007–2015 był prezesem zarządu Unii Metropolii Polskich, następnie został członkiem zarządu tej organizacji. W 2018 założył Stowarzyszenie „Wszystko dla Gdańska”.
