Rada miejska podjęła uchwałę w sprawie ustalenia opłat za usługi przewozowe lokalnego transportu zbiorowego. Zgodnie z załącznikiem do uchwały w razie stwierdzenia przez kontrolera zaistnienia co najmniej jednego z następujących zdarzeń:
1) brak biletu lub posiadanie biletu nieważnego za przejazd;
2) brak dokumentu uprawniającego do bezpłatnego lub ulgowego przejazdu;
3) spowodowanie zatrzymania pojazdu lub zmiany trasy pojazdu bez uzasadnionej przyczyny
– pasażer jest zobowiązany do uiszczenia opłaty dodatkowej, w wysokości określonej w ust. 3 oraz w sytuacji określonej w pkt. 1 i 2 – opłaty za podróż o wartości równej cenie biletu jednoprzejazdowego.
Zgodnie z ust. 3 § 8 załącznika wysokość opłaty dodatkowej wynosi:
1) w przypadku określonym w ust. 1 pkt 1 i 2 – 200 zł;
2) w przypadku określonym w ust. 1 pkt 3 – 300 zł.
Z kolei wysokość opłaty manipulacyjnej wynosi 10 zł.
Wojewoda łódzki wskazał, że uchwała ta zawiera postanowienia, które w jego ocenie naruszają prawo. W ocenie organu nadzoru rada miejska ustaliła wysokość opłaty dodatkowej i manipulacyjnej zamiast sposób ustalania tych opłat, czym naruszyła art. 34a ustawy Prawo przewozowe. Sprawa znalazła swój finał w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym.
Sąd rozpatrując sprawę wskazał, że realizacja ustawowego upoważnienia do stanowienia aktów prawa miejscowego musi mieć charakter ścisły. Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP, organy samorządu terytorialnego ustanawiają akty prawa miejscowego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie. Ustawowe upoważnienie określone w art. 34a ust. 2 w zw. z art. 34a ust. 1 ustawy Prawo przewozowe obejmuje wyłącznie upoważnienie do wydania przepisów określających sposób ustalania opłat dodatkowych i opłat manipulacyjnych, a nie bezpośrednio wysokości tych opłat. W związku z tym brak jest podstaw do konstruowania przepisów prawa miejscowego określających nie sposób ustalenia wysokości opłat, ale ich wysokość.
Upoważnienia dla ustalenia wysokości opłaty nie można wyprowadzić też z przepisów ustawy z 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym. Zgodnie z art. 7 tej ustawy, właściwa jednostka samorządu terytorialnego jest organizatorem publicznego transportu zbiorowego. Zadaniem organizatora jest organizowanie publicznego transportu zbiorowego, polegającego między innymi na ustalaniu opłat za przewóz oraz innych opłat, o których mowa w ustawie Prawo przewozowe, za usługę świadczenia przez operatora w zakresie publicznego transportu (art. 15 ust. 1 pkt 10 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym). Wskazany przepis art. 15 ust. 1 pkt 10 nie jest upoważnieniem ustawowym (delegacją ustawową) w rozumieniu art. 94 Konstytucji RP, ponieważ nie spełnia wymagań zawartych w tym przepisie. Przepis ten określa jedynie zadania, jakie wchodzą w zakres pojęcia organizowania publicznego transportu zbiorowego, zaś w sprawie ustalenia opłat odsyła wprost do unormowań ustawy Prawo przewozowe.
Ostatecznie sąd uznał, że ustalając kwotowo wysokość opłaty dodatkowej, rada miejska przekroczyła upoważnienie ustawowe wynikające z art. 34a ust. 2 w zw. z art. 34a ust. 1 ustawy Prawo przewozowe.
(Wyrok WSA w Łodzi z 17 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Łd 1068/16)
