Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy (dalej: sąd) rozpatrywał skargę prokuratora rejonowego w Nakle nad Notecią na uchwałę rady powiatu w sprawie ustalenia wysokości opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym oraz wysokości kosztów w przypadku odstąpienia od wykonania dyspozycji usunięcia pojazdu. W uzasadnieniu skargi prokurator wskazał, że stawki opłat z tytułu usunięcia pojazdu z drogi oraz przechowywania go na parkingu strzeżonym zostały wyznaczone na poziomie maksymalnych stawek określonych w obwieszczeniu ministra finansów z 28 lipca 2016 r. w sprawie ogłoszenia obowiązujących w 2017 r. maksymalnych stawek opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym (M.P.2016.778), w którym na podstawie art. 130a ust. 6c ustawy Prawo o ruchu drogowym (DzU z 1997 r., nr 98, poz. 602) ogłoszone zostały maksymalne wysokości kwotowych opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego parkowanie na parkingu strzeżonym.
Według prokuratora koszty usunięcia pojazdów oraz ich przechowywania wskazane w uchwale są wyższe od kosztów wskazanych w ofercie przez wykonawcę. Według sądu organ samorządu podejmując uchwałę na podstawie art. 130a ust. 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym, powinien wziąć pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań w zakresie usuwania pojazdów z dróg i ich przechowywania oraz faktyczne koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze powiatu.
Oznacza to, że uchwała w tej sprawie zostanie uznana za prawidłową, jeśli jej treść będzie odzwierciedlać dwa wyżej wskazane wymogi. Okoliczność, że stawki przyjęte w uchwale nie są wyższe od kwot maksymalnych nie oznacza, że rada gminy ma dowolność przy ich ustalaniu. Sąd uznał, że przyjęcie wyższych stawek niż faktyczny koszt wiąże się z chęcią zapewnienia jak najwyższych wpływów do budżetu powiatu. W związku z tym sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 23 stycznia 2018 r., sygn. akt II SA/Bd 791/17
